In de laatste wedstrijd van de reguliere competitie, konden we op zoek naar 3 punten waarmee we of op Union konden inlopen, of Antwerp op meer afstand zetten (of beiden zelfs). We zaten met een aantal spelers die kans liepen om geschorst te zijn bij de play-offs indien ze een gele kaart pakten, dus wissels waren te verwachten.

Alleen, had iemand deze opstelling verwacht?

Plots zagen we de aankondiging dat RSCA zowel met Dolberg al Vazquez zou starten. Dat niet alleen, ook het olijke duo Rits en Delaney stonden in de basis elf. Ik had al meteen een 4-4-2 voor ogen, maar Riemer niet.

Hij koos voor de 4-3-3 van de voorbije wedstrijden met Dolberg op de flank. Had iemand dit zien aankomen? Laat het me even weten, want ik alleszins niet.

Nu, de verrassing kon ook wel eens goed uitpakken, daar niet van. Al was van bij de start meteen iets anders te zien: de kerels van Kortrijk maakten het mooie weer, en na een 25 minuten hadden we slechts een goede 35% balbezit. En zelfs bij balbezit, kwamen we nergens. Wat bezielden de spelers om deze laatste wedstrijd zo nonchalant op te vatten, of Riemer om de ongeslagen thuisreeks te grabbel te gooien?

Geen zinnig mens die het antwoord kan geven, maar we liepen eigenlijk de hele wedstrijd achter de feiten aan. Na het uitvallen van Yari, wegens een spierblessure, en het inbrengen van Stroeykens, zagen we ook geen echte verbetering. Mario had ook zijn dagje niet, met verschillende slechte passes tot gevolg. De enige noemenswaardige kans kwam van Dreyer, die ook niet in de match zat.

Al bij al geen ramp, deze nederlaag. Maar we konden in schoonheid eindigen met een geweldige reeks en 0 thuisnederlagen, en dat is toch iets dat voor een wrange nasmaak zorgt net voor de interlandbreak.